می دانم که این خوشایندترین فعالیت نیست، اما یک لحظه به بدترین عادت ها، احمقانه ترین تصمیمات و پشیمانی های آزاردهنده خود فکر کنید (ادامه دهید، کارشناسان اصرار دارند که برای شما خوب است).

برخی از آن اشتباهات احتمالاً به دلیل محاسبات نادرست بود. شاید فکر می کردید بازار آن محصول بزرگتر است یا آن شریک عاشقانه بالقوه صمیمی تر است. برخی دیگر ممکن است ناشی از ضعف آشکار شخصی باشد. شما می دانید که باید شغل امن خود را رها کنید تا استارتاپ خود را تمام وقت اداره کنید، اما نمی توانید با مادر خود روبرو شوید. اما واقعاً چند نفر به دلیل هیچ تصمیمی نبودند؟ شما فقط یک چیپس سیب زمینی بی فکر یا اسکرول اینستاگرامی که وقت تلف می کند را در یک زمان به زندگی ای که با آرزوهای شما همخوانی ندارد هدایت کردید؟

شگفت آور است که چگونه اغلب ما نه به دلیل ترس یا حماقت، بلکه به دلیل عدم کنترل خود، نتوانستیم با پتانسیل خود عمل کنیم. وسوسه انگیز است که فکر کنیم این به دلیل کمبود ذاتی اراده است – اینکه شما برای موفقیت هایی که رویای آنها را دارید بسیار تنبل هستید یا تمرکز ندارید – اما به گفته اندرو هوبرمن، عصب شناس دانشگاه استنفورد، کنترل تکانه یک استعداد ثابت نیست. این توانایی است که می توانید آن را آموزش دهید.

در مصاحبه اخیر با Shane Parrish از پروژه دانش، هوبرمن دقیقا توضیح داد که چگونه می توان کنترل تکانه خود را تقویت کرد تا بتوانید زندگی ای را که واقعاً می خواهید بسازید – به جای اینکه در نهایت به زندگی ای بپردازید که بی خیال در آن سرگردان بوده اید.

مصاحبه با یک درس مختصر آناتومی آغاز می شود. هوبرمن توضیح می‌دهد که در بخشی از مغز به نام عقده‌های پایه، همه ما دو مدار مهم داریم. یکی از آنها “عملکرد رفتن” است، که همانطور که از نامش پیداست، ما را به سمت عمل سوق می دهد. چه بخواهید یک لیوان آب بردارید یا برای ورزش سه گانه تمرین کنید، برای شروع به عملکرد حرکتی خود نیاز دارید.

اما عملکرد Go-function تنها نیمی از داستان است. ما همچنین یک تصویر آینه ای “عملکرد ممنوعه” داریم که مسئول مهار تکانه ها است. این بخشی از مغز ما است که اگر بخواهیم به آن پروژه دشوار پایبند باشیم یا در مقابل آن شیرینی خوشمزه مقاومت کنیم، باید شلیک شود. هر زمان که معلم مهدکودک به شما می‌گفت که دست از خم شدن بردارید و سر کلاس بنشینید، او در حال آموزش عملکرد ممنوعه شما بود.

مشکل اینجاست که با افزایش سن، اغلب فرصت‌های کمتر و کمتری برای تمرین این «مدار ممنوعه» به دست می‌آوریم. ما به سمت چیزهایی حرکت می کنیم که برای ما مهم هستند. ما ایمیل می زنیم. ما همیشه این کار را انجام می دهیم، برو، برو، برو، برو. حتی اگر در حال پیمایش اینستاگرام یا چیزی هستید که یک تابع تایپ برو است. ما به ندرت نه خود را تکرار می کنیم – برو توابع، “هوبرمن مشاهده می کند. جای تعجب نیست که هر چه کمتر این عملکرد را انجام دهیم، ضعیف تر می شود.

اما فقط به این دلیل که آسایش و فرصت های زندگی مدرن ما با فناوری به ما فرصت های زیادی برای تمرین کنترل تکانه هایمان نمی دهد به این معنی نیست که نمی توانیم آگاهانه برنامه ای برای تقویت مدارهای ممنوعه خود تنظیم کنیم و یاد بگیریم که مهار کنیم. تکانه های ما

برای انجام این کار، می‌توانید خود را وادار به شاهکارهای هرکولی در خودکنترلی کنید، مانند فرو رفتن یخ صبحگاهی تونی رابینز یا عشق کوین رز، بنیانگذار Digg به راه رفتن در برف با دمپایی. اما اگر این برای شما (من نیز) دیوانه کننده به نظر می رسد، نترسید. Huberman برنامه ای بسیار کمتر رادیکال و مبتنی بر علم را برای بهبود کنترل تکانه شما ارائه می دهد.

هوبرمن توضیح می دهد که او شخصاً قصد دارد هر روز بین 20 یا بیشتر لحظه بدون رفتن داشته باشد. این مواقعی است که او آگاهانه انگیزه خود را برای انجام کاری مهار می کند تا توانایی خود را برای تشخیص و ترمز کردن خواسته های لحظه به لحظه خود آموزش دهد. او چندین مثال ارائه می دهد.

• گوشیت رو نگیر چیزی به‌اندازه بی‌اهمیت داشتن میل به پیمایش در رسانه‌های اجتماعی، اما امتناع از برداشتن تلفن، می‌تواند شروع به آموزش «مدار ممنوعه» شما کند.

• بلوک های کاری 90 دقیقه ای. هوبرمن خود را طرفدار پر و پا قرص‌های ۹۰ دقیقه‌ای ثابت می‌داند که در آن‌ها خود را مجبور می‌کند تا باسن خود را روی صندلی نگه دارد و حداقل برای یک ساعت و نیم کامل تلاش می‌کند سازنده باشد. وقتی حوصله‌تان سر می‌رود، از درست کردن آن فنجان قهوه یا پیمایش عکس‌های بچه گربه‌ها خودداری کنید، به قوی نگه داشتن مدارهای ممنوعه کمک می‌کند.

• کنترل میان وعده. به تعویق انداختن مقداری از غذایی که میل می کنید برای چند دقیقه می تواند راهی برای تمرین عملکرد ممنوعه شما باشد، اگرچه هوبرمن هشدار می دهد که این گزینه مناسبی برای کسانی که دارای هر نوع اختلال خوردن هستند نیست.

• مطابق نقشه. هوبرمن توضیح می‌دهد که مانند بسیاری از ما، او اغلب در نیمه راه برنامه‌ریزی شده‌اش در ورزشگاه به بداهه‌پردازی نیاز دارد. مجبور کردن خود برای تکمیل سه ست فشاری که برای انجام آن برنامه ریزی کرده اید، مدارهای ممنوعه و همچنین بازوهای خود را تمرین دهید.

• مراقبه. “تو فکر می کنی،” اوه، من نمی خواهم این کار را انجام دهم، اما می خواهم خودم را مجبور کنم که بی حرکت بنشینم، حتی اگر می خواهم بلند شوم.” هوبرمن در مورد هر نوع تمرین تمرکز حواس می‌گوید، این کار ممنوع است.

به طور جداگانه، هیچ یک از اینها مداخله بسیار بزرگی نیست، اما آنها جمع می شوند. هوبرمن این فرآیند را به “تیز نگه داشتن تیغه از هر دو طرف” تشبیه می کند.

دنیای ما با تمام اعلان‌های براق و بیپ‌هایش، به‌گونه‌ای عالی طراحی شده است که عملکرد حرکت ما را روشن کند. لحظه‌های کوچک خودکنترلی مانند موارد بالا مانند سنگی تیز کننده عمل می‌کند و مدارهای ممنوعه ما را از طریق اعمال کوچک تکراری تیز می‌کند. و تنها زمانی که بتوانید تکانه های خود را کنترل کنید، می توانید زندگی ای را که واقعاً می خواهید بسازید.

علاقه مند به یادگیری بیشتر هستید؟ ویدیوی کامل زیر را ببینید: