یکی از سخت ترین چیزهایی که در چند سال اخیر با آن دست و پنجه نرم کرده ام از دست دادن پدرم بوده است. او جوان بود – 69 ساله و برای مقابله با کمردرد غیرقابل تحمل روزانه ناشی از یک روش ناموفق یک دهه قبل، برای جراحی اصلاحی کمر رفت. زندگی با داروهای ضد درد … خمیده و رنج کشیدن از سرگیجه شدید – که به سختی می تواند بایستد و به مدت 5 دقیقه راه برود – راهی برای زندگی نیست. این ضربه او در بازگشت به کیفیت زندگی بود که قبلاً می دانست. عمل جراحی در واقع موفقیت بزرگی بود و من برای اولین بار پس از سالها دیدم که او صاف بایستد. اما اندکی پس از بهبودی و انتقال به بخش فیزیوتراپی بیمارستان، به یک ویروس رایج مبتلا شد. بدن او از تمام ضربه ها ضعیف شده بود و قادر به مقابله با هر چیزی که به سیستمش حمله می کرد نبود و روز بعد درگذشت. من از آن زمان به زندگی و مرگ او فکر می کنم.

وقتی فهمیدم سوزان کین کتاب جدیدی با موضوع غم و اندوه و مالیخولیا دارد، فوراً برای گرفتن نسخه پیش رو تماس گرفتم. من خیلی خوشحالم که این کار را انجام دادم، زیرا این کار به من کمک کرد تا کمی احساساتم را کنار هم بنشینم و پردازش کنم. سوزان نویسنده، سخنران و متفکری پرکار و یکی از مورد علاقه های من است. او چندین سال قبل کتابی نوشت که تأثیر عمیقی روی من گذاشت ساکت: قدرت درونگراها در دنیایی که نمی تواند دست از صحبت کردن بردارد. او با مالکوم گلدول و دنیل پینک با Next Big Idea Club کار کرده است. او سخنرانی های تد بسیار محبوبی را برگزار کرده است، و اکنون با آخرین پیشنهاد خود به کار خود ادامه می دهد. تلخ و شیرین: چگونه اندوه و حسرت ما را کامل می کند.

برای کاین، ایده اشتیاق چیزی است که او با آن بسیار آشناست. در کودکی می دانست که می خواهد نویسنده شود، اما این رویا مدت زیادی طول کشید تا محقق شود. او به من می گوید که در جوانی، پدرش بیان خلاقانه او را با نوشتن تشویق می کرد، اما او را تشویق می کرد تا مسیر شغلی را طی کند که امنیت مالی او را تامین کند. بنابراین، با وجود اینکه او آرزوی نویسنده شدن را داشت، سال‌ها وکالت کرد.

پدرم یک روز مرا نشست و گفت: می‌دانی خیلی خوب است که رویای نویسنده شدن را ببینی، اما وقتی سی و چهل ساله‌ای و نمی‌توانی صورت‌حساب‌ها را بپردازی، آن‌قدرها احساس خوبی نخواهی داشت،“او می گوید.” همانطور که او گفت، من به شدت مقاومت می کردم، اما در ته ذهنم هم فکر می کردم: خوب، او به نوعی یک نکته دارد. و به این ترتیب جنبه عملی من بلند شد، [and] من به دانشکده حقوق رفتم. من واقعاً از بسیاری جهات غیر محتمل ترین وکیل بودم، اما در نهایت عاشق دانشکده حقوق شدم. من آن را از نظر فکری کاملاً جذاب یافتم و چند سال اول وکالت را نیز واقعاً دوست داشتم.»

سرانجام لحظه ای شفافیت برای قابیل به وجود آمد و او متوجه شد که نوشتن همان جایی است که باید باشد، و او هرگز به عقب نگاه نکرده است. برای او، قدرت اشتیاق او به نوشتن از میل به “ثبات مالی” و داشتن شغل وکالت قوی تر بود.

می‌پرسم چه نوع نمادهایی با او صحبت کردند تا این تغییر ناگهانی شغلی را انجام دهند و او می‌گوید که در تمام مدتی که وکالت می‌کرد، آرزوی زندگی در محله‌ای خاص در روستای گرینویچ را داشت که محل زندگی نویسندگان و شاعران بسیاری بود. 19^هفتم و اوایل 20^هفتم قرن ها

او می‌گوید: «شما در همه جا روح هنرمندان و نویسندگانی را که در آنجا زندگی می‌کردند احساس می‌کردید. خیابان ها مملو از پلاک هایی بود که به آنها اختصاص داده شده بود… من واقعاً می خواستم در آن مکان و در یکی از آن خانه ها زندگی کنم.

پس از آن او یک تغییر زندگی بسیار بزرگ را تجربه کرد. او شرکت حقوقی که در آن کار می کرد را ترک کرد و همچنین یک رابطه طولانی مدت را ترک کرد. او گفت که در همان زمان با یک ترانه سرا و نوازنده وارد نوعی رابطه “وسواس آمیز” شده است. او می‌گوید که هرگز تا این حد از شریک زندگی خود احساس ناراحتی نکرده بود و نمی‌توانست دلیل آن را تکان دهد. این یک دوست دوست داشتنی بود که به او کمک کرد تا در این مورد شفاف سازی کند.

این یکی از آن وسواس‌هایی بود که نمی‌توانی ذهنت را از آن دور کنی، و من در این مورد به یکی از دوستانم محرمانه گفتم و همیشه او را با داستان‌هایی از او خوشحال می‌کردم و یک روز او به من نگاه کرد و گفت: اگر شما تا این حد وسواس دارید، به این دلیل است که او چیزی است که شما آرزوی آن را دارید. در آرزوی چی هستی؟ و دومی که او آن را گفت، متوجه شدم که در آرزوی زندگی نویسندگی هستم، و او آن را برای من نشان داد زیرا در این دنیای کلام و موسیقی و هنر زندگی می کرد، و این همان دنیایی بود که من همیشه می خواستم در آن زندگی کنم. “

کین در آن لحظه گفت که وسواس در مورد پسری که با او قرار ملاقات داشت از بین رفت و او متوجه شد که اگر شما مشتاق چیزی هستید، باید به آن توجه کنید و بفهمید که چگونه مسیری را به سمت آن بسازید. اگر چیزی در قلب یا ذهن شما خاموش نشد، گوش کنید. پس از آن لحظه، قابیل به طور جدی شروع به نوشتن کرد و تمام زندگی خود را حول محور نوشتن متمرکز کرد.

حتی اکنون که او به هدف شغلی و زندگی که سال‌ها پیش رویای آن را داشت، رسیده است، کاین به من می‌گوید که این اشتیاق به طرق مختلف ادامه دارد و این موضوع تبدیل به موضوعی شد که او مجبور شد برای این آخرین کتاب جستجو کند.

او می گوید: «من در مسیر آرزو بوده ام. “من به سنت های خرد خود نگاه کرده ام … روانشناسی، علوم اعصاب … و چیزی که دریافته ام اساسی ترین جنبه بشریت است، اشتیاق برای جهانی کامل تر و زیباتر است. و ما این را در یک بیان می کنیم. ادیان آن را از طریق اشتیاق به مکه یا صهیون بیان می کنند… در سنت صوفیانه اشتیاق به معشوق روح است. جادوگر شهر از آن را به عنوان جایی بر فراز رنگین کمان بیان می کند. افراد خلاق شکافی را بین آنچه می‌خواهند و آنچه هست می‌بینند، و دلیل اصلی خلاقیت ما در وهله اول این است که به هر طریقی که به ما داده می‌شود این شکاف را پر کنیم. برای هر فردی متفاوت به نظر می رسد.”

قابیل به من می گوید که یکی از راه هایی که روح او حسرت را تجربه می کند موسیقی است. او به من توضیح می دهد که فقط موسیقی مفرح و شاد نیست که او را جذب می کند، موسیقی غم انگیزتر و غمگین تر است که احساسات عمیقی را در او برمی انگیزد. این چیزی است که من می توانم با خودم ارتباط برقرار کنم و مطمئن هستم که بسیاری از ما می توانیم. مسلماً موسیقی کلیدی و مثبت خوش‌بینانه سرگرم‌کننده و هیجان‌انگیز است، اما موسیقی غم‌انگیز اغلب می‌تواند به چیزی عمیق‌تر ضربه بزند. یک احساس عاطفی که در رگ‌های قلب قرار می‌گیرد و به ما اجازه می‌دهد تا به زندگی و وضعیت خود فکر کنیم.

او می‌گوید: «تمام زندگی‌ام به سمت موسیقی‌های تلخ و شیرینِ کلیدی کشیده شده‌ام. “لئونارد کوهن قدیس حامی من است. آن آهنگ” هاللویا “من چندین دهه است که به آن آهنگ گوش می‌دهم. زمانی که هنوز در دانشکده حقوق بودم، برخی از دوستان به اتاق خوابگاه من آمدند تا من را برای کلاس ببرند و من داشتم بیرون می‌رفتم. لئونارد کوهن در بلندگوهای استریوی من و دوستانم چنین بودند، چرا به این آهنگ جنازه گوش می دهید؟ و من خندیدم و به کلاس رفتیم، اما تا بیست و پنج سال آینده به این سوال فکر کردم. این سوال که چرا در فرهنگ ما گوش دادن به چنین موسیقی یک شوخی خنده دار است، اما بیشتر به این نکته که آن موسیقی چیست؟ چون آن موسیقی من را غمگین نمی کند، باعث می شود احساس نشاط کنم. به من شادی می دهد؛ این به من نوعی هیبت می‌دهد که یک نوازنده می‌تواند اندوه و دردهایی را که همه انسان‌ها باید بدانند به چیزی زیبا تبدیل کند. و شما احساس می کنید با تمام بشریت مرتبط هستید.”

قابیل می خواست این ایده را بررسی کند. قدرت غم و اندوه. او به من می گوید که تحقیقات زیادی انجام داده است، از جمله صحبت با پیت دکتر، نویسنده و کارگردان Pixar. پشت و رو. او می‌خواست قدرت مالیخولیا را درک کند و همه اینها از این سؤال ناشی می‌شد که چرا ما به عنوان یک مردم دوست داریم به موسیقی غمگین گوش کنیم.

“کشف کردم که این حالت هایی که ما لزوما نمی خواهیم در آنها ساکن شویم، اما می خواهیم، ​​این حالات غم و اندوه و اشتیاق، که بخشی از تجربه زندگی است، یکی از دروازه های بزرگی است که ما به سمت خلاقیت و اتصال و دوست داشتن داریم. ما در زمانی زندگی می کنیم … در زمانی ناامیدکننده تقسیم شده و همچنین در زمانی که به ما می گوید آن جنبه از تجربه انسانی را بیان نکنیم، می تواند ما را به هم نزدیک کند و ما را به شادی و خلاقیت برساند. نمی توانی از شر آن خلاص شوی، آن را پیشنهاد خودت، پیشنهاد خلاقانه خودت بکن.»

من عاشق ایده ای هستم که قابیل در اینجا ارائه می کند. بسیاری از ما با ترس از درد و غم بزرگ شده‌ایم و اکنون بیشتر و بیشتر از طریق تجربیات خودمان یاد می‌گیریم، اما همچنین از طریق کارهایی مانند سوزان کین که اندوه، مالیخولیا و اشتیاق تنها بخشی از کل تجربه یک شخص بودن است. . و دوری نکردن از این احساسات دردناک تر، ما را به انسان های بهتری تبدیل می کند و ما را به سمت زندگی جامع تر هدایت می کند. با این حال، همان‌قدر که کاین ایده گرایش به مالیخولیایی زندگی را دوست دارد، احساس می‌کند که تفاوت بین آن و مبارزه با افسردگی مهم است.

“من فکر می کنم واقعاً مهم است که بین افسردگی و تلخی تفاوت قائل شویم. هدف من تمجید از افسردگی نیست، این بسیار دردناک است. من معتقدم مسئله این است که ما در فرهنگ خود راهی برای تشخیص افسردگی نداریم. نوعی سیاه‌چاله احساسی و مالیخولیا که بخشی عادی از تجربه انسانی و یکی از زاینده‌ترین بخش‌های تجربه بشری است. به عنوان بخشی از تحقیقاتم، در واقع به تحقیق روان‌شناختی پرداختم تا ببینم آیا روانشناسی حتی متوجه این تفاوت شده است یا خیر. هزاران سال است که تفاوت وجود داشته است، اما ما آن را در زمان‌های اخیر از دست داده‌ایم. ارسطو این سؤال را مطرح کرد که چرا بسیاری از فیلسوفان، سیاستمداران و شاعران بزرگ عصر او ذاتا مالیخولیایی بودند؟ و همه اینها پاک شده است. تفاوت بین آیات مالیخولیایی زاینده و مولد یک افسردگی بی بذر است. ما زبانی برای آن نداریم، بنابراین من این کتاب را نوشتم تا بیاورم k آن زبان.”

اطلاعات بیشتر با سوزان کین در اینجا: